Gökteki bütün güzel yıldızlar ışığından birazını Fikret'e vermişti. Işık ve huzur Fikret'in yüzünde birleşince bir tanrıya benzedi. Sudan yükselen boynuzların devamında güzeller güzeli şefkatli bir yüz gülümseyerek yükseldi. Kızıl iki saç örgüsü omuzlarından göğsüne doğru iniyor, göğüslerini örtüyordu. Suyun üstünde kalan bölümü çıplaktı. Fikret'e küçük bir çocuğa bakar gibi şefkatle bakıyordu.
“Geldin mi Fikret'im,” dedi yumuşacık, sevecen bir sesle.
“Geldim Ak Ana. Bitti mi?”
“Bitti, küçüğüm.”
“En zor zamanlar bittikten sonra da mutlu olmayı öğrenemedim Ak Ana.”
“Ama yaşamı sevdin, onun için hep şükrettin, öyle değil mi?”
“Öyle… İşte buradayken, ırmağın kenarında, göğe bakarken, hafif yağmurda ıslanırken, sağanak yağmurda sırılsıklam olmuşken, kar fırtınasında gözlerime birer ok gibi kar kristalleri saplanırken, hafif karda başımı göğe dikip kar taneleri yüzümü okşarken, şu geyik var ya şu geyik onu seyretmek, onunla göz göze gelmek var ya, onun gözüne bakıp kendimi seyrederken, sevdim yaşamayı. Bir tek insanı sevemedim Ak Ana. Bir tek bu insanoğlu…Onunla anlaşmayı öğrenemedim. Onlar da beni sevemedi, onun açgözlülüğüne alışamadım. Çok acı verdiler bana Ak Ana, çook!”